Ορεινό rewind στην Αρκαδία!

Είναι κάποια μέρη, που για λόγους ανεξήγητους, σε «τραβούν» κι επιστρέφεις σε αυτά ξανά και ξανά...Ποτέ δεν καταλαβαίνεις το γιατί, απλά το αισθάνεσαι. Αυτό ακριβώς βιώνω κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ορεινή Αρκαδία. Με έναν περίπου χρόνο να έχει περάσει από την τελευταία μας «συνάντηση», βρέθηκα εδώ και πάλι. Μια μικρή στάση στην Τρίπολη για έναν καφέ και μια υπόσχεση να μείνουν πίσω όλα όσα με στρεσάρουν αποτελούν την κλασική αρχή του ταξιδιού μου στη... γαλήνη. Κι η υπόσχεσή γίνεται πάντα πραγματικότητα, εκεί, στη στροφή μετά την Κάψια∙ μαγικά! Ο δρόμος με τα δέντρα δεξιά μου ψιθυρίζει πως το παραμύθι μου ξεκινάει κι εγώ σαν μικρό παιδί περιμένω να το ακούσω, μιας και κάθε φορά έχει και κάτι νέο να μου πει. Λίγο γκάζι παραπάνω, ένα «γεια» -ε και λίγη κουβεντούλα!- στη φίλη μου τη Γεωργία με το «Βαρελάδικο» στο Λεβίδι και φύγαμε για...Βυτίνα.


Το πιο «εμπορικό» χωριό της Αρκαδίας έχει καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτο το χαρακτήρα του. Ο λόγος; Ζεστή καρδιά και φιλόξενη διάθεση. Όπου κι αν σταθείς όλοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, να εξηγήσουν, να δείξουν. Περπάτησα τον κεντρικό δρόμο, αγόρασα μέλι ελάτου και πεζή έφτασα στον «δρόμο της αγάπης»... Δεν την χορταίνω αυτή τη βόλτα και όταν φτάνει στο τέλος της μελαγχολώ∙ για λίγο, όσο χρειάζεται να τραβήξει το βλέμμα μου η πανέμορφη Δημητσάνα. Αυτή τη φορά, κατευθύνθηκα απευθείας στο «Λούσιο» για γλυκό! Κι εκεί με περίμενε η πιο τρυφερή έκπληξη του ταξιδιού μου. Ο μπαρμπα Σπύρος, από τους παλαιότερους κατοίκους του χωριού, καθόταν δίπλα μου...
Ε! Δεν χρειάστηκε και πολύ, πιάσαμε κουβέντα και βρεθήκαμε να εξερευνούμε κάθε μονοπάτι, όσο μου εξιστορούσε τα μυστικά του τόπου. Για τους μπαρουτόμυλους, τη μονή Φιλοσόφου, το Σπίτι του Παλαιών Πατρών Γερμανού... Αυτό ωστόσο που θα μείνει σίγουρα χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν πως στο αρχοντικό των Αντωνοπουλέων, έγινε ο πρώτος «μυστικός δείπνος» -όπως λένε οι ντόπιοι- της Φιλικής Εταιρείας. Η γυναίκα του Αντωνόπουλου, όντας περίεργη και ολίγον τι πονηρή, κρύφτηκε τότε στην ντουλάπα να (κρυφ)ακούσει τη συζήτηση, οι άντρες την «τσάκωσαν» και κάπως έτσι «ορκίστηκε» το πρώτο θηλυκό μέλος της Φιλικής Εταιρείας!
Με ενδιαφέρουσες  πληροφορίες και με βαριά καρδιά άφησα τον νέο μου φίλο. Είχε έρθει η στιγμή της γραφικότατης Στεμνίτσας, με το Κάστρο και την περίφημη Σχολή Χρυσοχοϊας που λειτουργεί μέχρι και σήμερα! Μπαίνοντας στο χωριό, ήδη αισθανόμουν άλλος άνθρωπος, η ενέργεια του τόπου με είχε και πάλι κατακτήσει. Κατευθύνθηκα προς το «Bar Art Ιστορία», το νέο στέκι του χωριού. Έμαθα, πως στο χώρο του φιλοξενεί εκθέσεις ανερχόμενων καλλιτεχνών και «ψαγμένα» ακούσματα, υποστηρίζοντας έτσι έναν χαρακτήρα artistic! Ήμουν πολύ περίεργη να το δω και μόλις το επισκέφτηκα  ενθουσιάστηκα. Μικρό, ζεστό και φιλικό, ξεχωρίζει και δίνει νέο στίγμα! Απήλαυσα ένα από τα κρύα πιάτα του και άφησα για το τέλος τη... σοκολατόπιτα. Στην επιστροφή, αναρωτιόμουν αν υπεύθυνοι για το μόνιμο εσωτερικό μου χαμόγελο είναι,  η γλυκιά γεύση της σοκολάτας, τα υπέροχα τοπία, το -δίχως εκπτώσεις - πράσινο, τα γραφικά χωριουδάκια, οι υπέροχοι άνθρωποι, ο καθαρός αέρας...Αλλά όπως είπαμε και στην αρχή, το λόγο δεν θα τον βρω ποτέ. Απλά θα τον αισθάνομαι κι αυτό τελικά έχει σημασία.