Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να «μάθεις» μία πόλη μέσα σε μία μέρα. Κι όμως είναι, έρχεται αμέσως η απάντηση από το υποσυνείδητό μου. Πράγματι σε όσες αποστολές έχω πάει πάντα αυτό γινόταν. Ένας χάρτης στο χέρι, απαραίτητο «αξεσουάρ» (!), και μάθαινα κάθε γωνιά της εκάστοτε «πρωταγωνίστριας». Με το Αγρίνιο όμως δε συνέβη το ίδιο!
Όποιον δρόμο κι αν έπαιρνα, σε όποια γωνιά κι αν έστριβα πάντα έβρισκα μπροστά μου μια πλατεία. Θέλετε με συντριβάνια, θέλετε με cafes, θέλετε με εμπορικά καταστήματα ή εστιατόρια; Κάπως έτσι, λοιπόν, χανόμουν συνεχώς. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να συγκρατήσω τα ονόματά τους, άλλες τόσες τα ξεχνούσα ή τα μπέρδευα και ζούσα μέσα σε μία σύγχυση... Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν τόσο η ομοιότητά τους, άλλωστε η καθεμία είχε και κάτι το διαφορετικό, όσο ο αριθμός τους και το γεγονός ότι ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εκεί που δεν το περιμένεις! Δεν σας κρύβω ότι αρκετά συχνά επέστρεφα στο ίδιο σημείο, χωρίς να καταλαβαίνω ότι επαναλάμβανα την ίδια διαδρομή! Κατάφερα, παρόλα αυτά, και την έμαθα την πόλη γιατί την περπάτησα πολλές φορές. Δεν λένε ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ κάθε μαθήσεως...;
