Ο χάρτης της Μήλου, που αγόρασα από το μικρό μαγαζάκι του πλοίου, ήταν γεμάτος από τα χαρακτηριστικά σύμβολα τα οποία κατεδείκνυαν τις παραλίες περιμετρικά του νησιού. Δεν ήταν δα και κάνα μυστικό. Ήξερα πως το λεγόμενο «νησί των ερωτευμένων» -δεν πρόλαβα να ερωτευτώ- είχε απίστευτες ακτές! Βέβαια για μένα, που την επισκεπτόμουν πρώτη φορά, ίσχυε το ρητό «άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις».
Από πού να ξεκινήσω; Δεν είναι μια και δυο, αλλά 75 στο σύνολο! Όταν πάτησα το πόδι μου στο... σεληνιακό Σαρακίνικο με τα πράσινα νερά, ένιωσα την ανάγκη να αναφωνήσω: «Βρίσκομαι στο φεγγάρι!» Στη μαγευτική Φυριπλάκα περπάτησα κατά μήκος της σιμιγδαλένιας αμμουδιάς που σχηματίζεται μεταξύ λευκών βράχων. Στον Παπαφράγκα με το χαρακτηριστικό σπήλαιο -κληροδότημα ενός από τα πολλά γεωλογικά φαινόμενα- κολύμπησα στα σμαραγδένια νερά, στο μικρό κανάλι, ενώ στην Αχιβαδόλιμνη, στο μυχό του Κόλπου της Μήλου, άραξα το καρεκλάκι μου εκεί που έσκαγε το κύμα -ρηχά γαρ- ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας «Το Νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ. Αυτή η υδάτινη περιήγηση στη Μήλο μου επιβεβαίωσε πως σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ήλιος και Θάλασσα» αυτός ο τόπος θα κοσμούσε το εξώφυλλο!
